"Nie złamać trzciny nadłamanej" - tak łatwo zgasić w kimś nadzieję, zdeptać czyjeś marzenia. Czasami nawet niechcący. Stale wzbudzam w sobie potrzebę wielkiej uważności i wrażliwości na ludzi, którzy są blisko mnie. Patrzmy sobie nawzajem głeboko w oczy. Płomyk nadziei, który tam znajdziemy, stanie się nadzieją dla nas samych.
"Życie choć piękne, tak kruche jest" brzmią słowa piosenki, Są takie prawdziwe i proste. Słychać w nich pewną nostalgię, żal. To zupełnie zrozumiałe, skoro powstały w obliczu wielkiej tragedii. Jest w tym też pewien wyrzut, że wprawdzie życie jest piękne, ale nie jest bez wad. Tą wadą jest jego nietrwałość, przemijalność.
Doceniam cud życia pomimo tego, że jest ono tak ulotne. To, jak kochać kogoś, pomimo jego słabości. Równocześnie dostrzegam piękno życia właśnie w tej nieuchwytności, delikatności. Mając przed sobą taką kruchość mogę się o nią zatroszczyć i zaopiekować się nią, czyli doświadczyć DAWANIA MIŁOŚCI - to jest prawdziwy cud i największa tajemnica.
